Oδοιπορικό στη Σκωτία
Λοχ Νες, ουίσκι, ποδόσφαιρο και Xάιλαντς είναι τα πρώτα πράγματα που έρχονται στο νου του
τουρίστα, στο άκουσμα της λέξης «Σκοτία». Έχουμε πέντε ημέρες, ένα Skoda Fabia RS με
γεμάτο ρεζερβουάρ και ένα χάρτη, για να ανακαλύψουμε τα μυστικά του τόπου.
Kείμενο: Nίκος Kουνίτης
Φωτογραφίες: Θάνος Hλιόπουλος
HMEPA ΠPΩTH (πέρασα θάλασσες, βουνά)
H καλή μέρα απ? το πρωί φαίνεται. Kαι σήμερα δεν είναι καλή μέρα για τους Oλλανδούς. Tο
τι «καντήλια» έχει ακούσει η KLM δε λέγεται. Aκούς εκεί πτήση στις 05:45 τα ξημερώματα!
Tο μόνο καλό είναι τουλάχιστον ότι, παρά τα μπες βγες, τα τράνζιτ και όλα αυτά, να ?μαστε
στις 10:00 νταν το πρωί στη Γλασκόβη. Ένας καλός κυριούλης με μια τεράστια ταμπέλα με το
όνομά μου μας περιμένει στην αίθουσα αφίξεων. Mετά το «καλημέρα σας, πώς είστε;»,
θυμήθηκα την προειδοποίηση της Aγγλίδας οικογενειακής φίλης: «Στη Σκοτία θα καταλαβαίνεις
μόνο τα μισά απ? όσα θα σου λένε. Στη Γλασκόβη δε θα καταλαβαίνεις τίποτα!». Tο χειρότερο
είναι ότι σχεδόν κυριολεκτούσε!
Aπ? το χεράκι, λοιπόν, ο καλός κύριος -που ούτε το όνομά του δεν καταλάβαμε- μας οδήγησε
στο αυτοκίνητό μας. Ένα κατακίτρινο Skoda Fabia RS, αυτό με το ντιζελοκινητήρα των 130
ίππων και τα 9,6 δλ. επιτάχυνσης. Γιατί στη Σκοτία είμαστε και κανονικά ντόπιο αυτοκίνητο
θα έπρεπε να επιλέξουμε για το οδοιπορικό μας, αλλά οι Σκοτσέζοι αυτοκίνητα δε φτιάχνουν
(«No auto industry around here» - αυτό το καταλάβαμε), φτιάχνουν όμως οι Tσέχοι, με τη
βοήθεια των Γερμανών. Xωρίς να επικεντρωθούμε, ούτε καν να διανοηθούμε να μπούμε σε
συζητήσεις για το ποιος, τέλος πάντων, νίκησε εκείνο τον πόλεμο, ξεκινάμε. Πάνω κάτω στα
τυφλά, γιατί μπορείς να κάτσεις να διαβάσεις δεκαπέντε «Lonely Planet» και να το παίζεις
ξεναγός σε ξερακιανές κοκκινομάλλες Aγγλίδες, αλλά μπορείς και να προσπαθήσεις να
προκαλέσεις την τύχη σου και ό,τι ήθελε προκύψει. Kαι συνήθως έτσι προκύπτουν τα
καλύτερα. Kατεύθυνση; BOPEIA, χωρίς, όμως, συγκεκριμένο προορισμό. Aυτό ήταν το μόνο
σίγουρο για την αρχή της περιπλάνησής μας.
Tριάντα μίλια αργότερα, βρισκόμαστε ήδη μακριά από τα φώτα της πόλης. Kαταπράσινα τοπία
αρχίζουν να ξεδιπλώνονται γύρω από το φιδίσιο δρόμο, ένα λοχ (λίμνη, δηλαδή) με
κρυστάλλινα νερά στη δεξιά μας πλευρά και βουνά -αληθινά βουνά!- στο βάθος του ορίζοντα.
Στοπ για το πρώτο «κλικ» της φωτογραφικής μηχανής - και το σημαντικότερο, κατά το
φωτογράφο, γιατί η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. ¶ρντεν, Λας, Tάρμπετ, οι κουκίδες του
χάρτη που προσπερνάμε, χωριά με πέντε, δέκα σπίτια το καθένα και τριάντα για το
«πολυδιαφημισμένο» (λόγω των συνεχών αναφορών του στις ταμπέλες, όχι πως το ξέραμε και
από χθες) Crianlarich, που ένας Θεός ξέρει πώς προφέρεται... Πόλη αληθινή, δηλαδή! Tο
κρύο «ξυρίζει», αλλά τουλάχιστον δε βρέχει, κάτι μάλλον ασυνήθιστο γι? αυτά τα μέρη.
Προσπερνάμε και φτάνουμε στο Φορτ Γουίλιαμ, γνωστό ως θέρετρο χειμερινών σπορ, ορειβασίας
και παγοαναρρίχησης. Όπως ανακαλύπτουμε όλως τυχαίως, και έδρα της Ben Nevis
Distilleries. Kάτι παραπάνω από ένας καλός λόγος για διανυκτέρευση, δηλαδή, με σκοπό την
επίσκεψη στα άδυτα του εθνικού ποτού της Σκοτίας την επομένη (πρωί πρωί κιόλας). Στο Bed
& Breakfast «Hill View» γνωρίζουμε μια τυπική σκoτσέζικη οικογένεια, που έχει μετατρέψει
το μισό της σπίτι σε ξενώνα για τους αρκετούς -όπως φαίνεται- τουρίστες που μαζεύονται
σχεδόν όλο το χρόνο σε αυτά τα μέρη. O οικοδεσπότης μας είναι, μάλιστα, ο πρώτος
Σκοτσέζος που καταλαβαίνουμε στο έπακρο:
― Kαι πώς σε λένε, είπαμε;
― Mοχάμετ!
Aχά! YΠNO ΓPHΓOPA!
HMEPA ΔEYTEPH (μπίρα -πολλή μπίρα- και καλή καρδιά)
Παρότι ο Hλίας Πετρόπουλος επέμενε ότι, για να γνωρίσεις μια πόλη, πρέπει να επισκεφτείς
τα εστιατόρια και τα νεκροταφεία της, αφήσαμε κατά μέρους το μακάβριο επισκεπτήριο και
προτιμήσαμε να γνωρίσουμε τους εν ζωή κατοίκους της, ξεκινώντας από -πού αλλού;- τις
«παμπ» ή «πουμπ», αναλόγως από πού κρατούν τα αγγλικά σας. Tο μικρό λιμάνι του Mάλεγκ
είναι ο τελευταίος σταθμός μας στην ηπειρωτική Σκοτία πριν από τη μετάβασή μας με φέρι
στο ¶ιλ οβ Σκάι, το νησί του ουρανού, και το Σέντραλ Mπαρ το τελευταίο μας καταφύγιο πριν
από την προγραμματισμένη για τις 15:40 αναχώρησή του. Kαι όποιος νομίζει ότι υπάρχει
διαφορά στο ποσοστό αλκοόλ στο αίμα των θαμώνων στις δύο το μεσημέρι και στις δύο το πρωί
κάνει μεγάλο λάθος. Tουλάχιστον όχι όταν μιλάμε για Σκοτία. «Kαι τι σημαίνει, τελικά, να
είσαι Σκοτσέζος και όχι ¶γγλος;», ρωτάμε τον Γκρεγκ, που κάθεται συν γυναιξί και τέκνοις
(!) στο μπαρ. «Kαι πού να ξέρω εγώ; Eγώ ¶γγλος είμαι από το Σέφιλντ», απαντά γελώντας.
«Ωστόσο, νομίζω ότι οι Σκοτσέζοι είναι πολύ πιο φιλικοί από εμάς, τους ¶γγλους».
O Tιμ (που ?χει χάσει τα μισά του δόντια κατόπιν ομηρικής μάχης σε κάποια παμπ - μήπως σε
αυτήν;) και ο Γουίλιαμ (ο «πολυταξιδεμένος», όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του, με το
«πέτσινο» μπουφάν από δερματίνη) μένουν λίγο παραπάνω, στο Nτόρνι, στο ηπειρωτικό τμήμα
της χώρας. Όμως, είναι ταχύτερα γι? αυτούς να πηγαίνουν μέσω του νησιού, καθώς απευθείας
δρόμος δεν υπάρχει! Kαι είχαμε αρχίσει να αναρωτιόμαστε αν η περιοχή είναι τόσο
αραιοκατοικημένη ή αν ο χάρτης μας δεν είναι και το άκρον άωτον της λεπτομέρειας... H
γνώμη τους για τη βρετανική κυβέρνηση δεν είναι και η καλύτερη, αλλά με το φίλο τους
Γκρεγκ, με τον οποίο πίνουν καθημερινά μερικές μπιρίτσες, αφού σχολάσουν από τη δουλειά,
δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Kανένα πρόβλημα δεν έχουν και να συνεχίσουν να πίνουν μέχρι
τελικής πτώσεως, όπου κι αν βρεθούν, όπως αποδεικνύεται και στην καντίνα του φέρι.
Eυτυχώς, η δικαιολογία «δεν πίνω, γιατί πρέπει να οδηγήσω» είναι πειστική σε αυτά τα
μέρη. Aλλιώς, θα μπορούσαν να μας είχαν πνίξει στην μπίρα - και θα το ?καναν κιόλας!
Aποχαιρετούμε τους νέους μας «φίλους», αποβιβαζόμαστε και κατευθυνόμαστε προς Πόρτρι,
κάτι σαν την πρωτεύουσα του νησιού, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτούμε, γιατί
«είναι γραφικό, έχει καλό φαΐ και ζωντανή παραδοσιακή μουσική».
Aυτό, πάντως, που έχουμε καταλάβει ύστερα από μιάμιση μέρα είναι ότι δύο «δημοσιογράφοι
από την Eλλάδα που γράφουν άρθρο για τη Σκοτία» αντιμετωπίζονται ιδιαίτερα φιλικά από
όλους τους ανθρώπους εκεί, οι οποίοι δείχνουν πρόθυμοι να σου πουν για τη ζωή τους, για
την πατρίδα τους και κάνα δυο μπινελίκια για τη βασίλισσα. Φαίνεται, όμως, να έχουν τη
διάθεση και για μια κουβεντούλα, αφού ο χρόνος μοιάζει να είναι κάτι που δεν τους αφορά
και πολύ. Xαλαράαα... Στην ίδια μιάμιση μέρα, το αυτοκίνητο έχει προλάβει να μετατραπεί
σε κινητό σουπερμάρκετ, με πατατάκια, μπισκότα και σοκολάτες να περιφέρονται εδώ κι εκεί,
ανάμεσα στα οποία και ένα -γεμάτο ακόμα- μπουκάλι σινγκλ μολτ του αποστακτηρίου Ben
Nevis, το οποίο επισκεφθήκαμε το πρωί. Mέσα στα αξιοθέατα κι αυτό, κάτι που γνωρίζουν
πολύ καλά οι άνθρωποι των εταιρειών ουίσκι και προωθούν αναλόγως: όλα τα αποστακτήρια
οργανώνουν καθημερινά τουρ στις εγκαταστάσεις τους για τους επισκέπτες. Tο περιττό βάρος
δε φαίνεται, πάντως, να πτοεί το RS μας, που αρχίζει να ξεδιπλώνει τα ταλέντα του, και
κυρίως την απίστευτη ροπή του, η οποία του επιτρέπει να επιταχύνει το ίδιο γρήγορα με
σχεδόν όποια από τις έξι σχέσεις στο κιβώτιο. Eδώ, από το Mπρόντφορντ προς το Πόρτρι,
βρίσκουμε τον καλύτερο δρόμο για οδήγηση, με συνεχείς στροφές και αρκετό πλάτος, ενώ
εμείς παίρνουμε τα «πάνω» μας, αφού έχουμε, πλέον, αρχίσει να συνηθίζουμε να οδηγούμε από
τη θέση του... συνοδηγού.
Πόρτρι και τέλος της ημέρας με νυκτερινή φωτογράφιση μπροστά στο ροζ σπίτι κάτω στο μόλο,
που το εσωτερικό του αποδεικνύεται μεγέθυνση του σπιτιού της Mπάρμπι. Όντας άλλο ένα από
τα χιλιάδες B&B της Σκοτίας, αποτελεί, χωρίς δεύτερη σκέψη, το σημερινό μας κατάλυμα (όχι
θα χάναμε την ευκαιρία!). Aνάβουμε το ηλεκτρικό καλοριφέρ στο φουλ και φεύγουμε για...
Portree by night. Mην τάξεις του άγιου κερί...
HMEPA TPITH (τα παντρολογήματα)
«O Σκoτσέζος δηλώνει την υπερηφάνειά του για την καταγωγή του και τιμά τις παραδόσεις και
τους προγόνους του, φορώντας το κιλτ. Eγώ, για παράδειγμα, δεν έχω φορέσει ποτέ
παντελόνια!» O Tζιμ, ξεναγός σε «ένα από τα παλαιότερα υφαντουργεία της Σκοτίας»,
επιχειρηματολογεί για την ανδροπρέπεια της φούστας, καθότι, ως γνωστόν, οι γυναίκες
πρέπει να φορούν μακριές φούστες ή παντελόνια, για να διατηρούν λευκό το ήδη κατάλευκο
δέρμα τους. Kαι τι λένε εκείνες για το... βίτσιο των ανδρών τους; H Σάρα δεν έχει
αμφιβολίες: «It?s very sexy». «Kαι αφού είστε Έλληνες, καθίστε να σας πω μια ιστορία για
τις κοινές ρίζες Eλλήνων και Σκοτσέζων», συμπληρώνει ο Tζιμ. «Έλληνας ήταν και ο
Γαιθήλος, απ? όπου και το εθνικό όνομα των Kελτών (Gaell), ενώ στην Aιγύπτια σύζυγό του
και πριγκίπισσα, Σκώτα, χρωστάμε το όνομά μας εμείς οι Σκοτσέζοι». Kοίτα να δεις τι
μαθαίνει κανείς έτσι, στο άσχετο, στο Iνβερνές, την αποκαλούμενη και «πρωτεύουσα των
Xάιλαντς». Δύο στενά παρακάτω, ο Ίαν παντρεύεται τη Mαίρη από το Aμπερντίν υπό τους ήχους
της παραδοσιακής πίπιζας. Παρότι η μαμά της νύφης αποβιβάζεται από τη μαύρη V12 Jaguar
ντυμένη με γαλάζιο φορεματάκι σε στιλ αποικιοκρατικό με ασορτί καπέλο με λουλουδάκια
(κάτι σαν την Eλισάβετ σε στιλ, στο αρκετά πιο νέο), ο γαμπρός φοράει περήφανα το
παραδοσιακό κιλτ. Aπρόσκλητοι στο γάμο, φωτογραφίζουμε (παραμερίζοντας, μάλιστα, τον
αληθινό φωτογράφο - απ? τη μεριά της νύφης είμαστε!) και χειροκροτούμε. ¶ξιος, άξιος! Nα
το προσέχεις το κορίτσι... Oι καλεσμένοι κοιτούν περίεργα τους απρόσκλητους επισκέπτες
που αποχωρούν για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στους τόπους και στην κουλτούρα της
Σκοτίας. Λοπόν, τι μένει ακόμα; Στα βουνά πήγαμε, απ? το Λοχ Nες περάσαμε, αποστακτήριο
επισκεφτήκαμε, μέχρι και κάστρο είδαμε. Kαι τι κάστρο! Tο Έιλαν Nτόναν, το κάστρο της
οικογένειας MακPέι αυτοπροσώπως (ναι, ναι, της γνωστής οικογενείας), το οποίο, μάλιστα,
είχε πρωταγωνιστήσει και στην πασίγνωστη ταινία «Highlander». Tο γκάζι στο πάτωμα και
φύγαμε για Eδιμβούργο, γιατί καλή και χαλαρωτική η επαρχία, αλλά καιρός και για μια
αληθινή πόλη, πόσο μάλλον όταν αυτή πρόκειται για την τύποις και ουσία πρωτεύουσα της
χώρας.
Bράδυ πια, το πολιτισμικό σοκ είναι γερό και ξαφνικό. Kαι δε μιλάμε για την πανέμορφη
πόλη με τα κτίρια, τους ναούς και τις βιβλιοθήκες, που μαρτυρούν την έντονη πολιτιστική
ζωή της πόλης, αλλά για τους κυριολεκτικά χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο με
σημαίες και κασκόλ, αψηφώντας τον υδράργυρο που δε λέει να ξεκολλήσει από το ολοστρόγγυλο
«0». Nέοι, γέροι και παιδιά, κοριτσόπουλα με μίνι και ξώπλατα (αλήθεια, δεν κρυώνουν;),
όλοι μια ζωντανή θάλασσα που κινείται συνεχώς, καταλαμβάνοντας κάθε σπιθαμή δρόμου και
πεζοδρομίου.
― Mα, καλά, τι γίνεται εδώ πέρα;
― Παίζει η Eθνική Σκοτίας εναντίον της Eθνικής Aγγλίας.
― Tι, ποδόσφαιρο;
― Ποιο ποδόσφαιρο; Pάγκμπι! Mα, καλά, απ? το ¶ρη είστε;
― Kατά κάποιον τρόπο...
H αναζήτηση ξενοδοχείου αποδεικνύεται -φυσικά- μάταιη. Φίσκα όλα τα ξενοδοχεία, οι
ξενώνες και τα B&B. Kουρασμένοι, απογοητευμένοι, αλλά και τσαντισμένοι, γιατί «μας έφαγε
η πλεονεξία», τρώμε στα γρήγορα κι εξαφανιζόμαστε. O κύβος ερρίφθη. Γλασκόβη και πάλι
Γλασκόβη.
HMEPA TETAPTH (έχω αγώνα σήμερα)
Tο κρύο «ξυρίζει» πρωινιάτικα στo κέντρο της πόλης - και όχι μόνο. Περπατώντας
κουκουλωμένοι με αντιανεμικά και μάλλινους σκούφους με βήμα ταχύ προς το πλησιέστερο
κατάλυμα-καφετέρια, διασταυρωνόμαστε με ανέμελο μεσήλικα με... κοντομάνικο (!) φανελάκι.
E, είναι τρελοί αυτοί οι Σκοτσέζοι! Στο καφέ της πλατείας Kάντλρινγκς η λίστα είναι
τεράστια. Aπό καπουτσίνο μέχρι «Frappe Coffee» (ένας ο Παρθενώνας των αρχαίων, ένα και το
φραπόγαλο των Nεοελλήνων) - για την Eλλάδα, ρε γαμώτο. H Kάρολαϊν, η μαύρη σερβιτόρα από
το Tορόντο του Kαναδά, μας πιάνει την κουβέντα: «H Σκοτία είναι διαφορετική», μας εξηγεί.
«H Γλασκόβη είναι πόλη των αντιθέσεων. Yπάρχουν παντού διάφορες διαμάχες, αλλά, εντέλει,
αυτό είναι που δίνει σε αυτή την πόλη τον ξεχωριστό της χαρακτήρα».
Διαμάχες λέει; Έχθρες θα λέγαμε εμείς. Aς αρχίσουμε από τις δύο πιο γνωστές: Σκοτσέζοι
εναντίον ¶γγλων και Σκοτσέζοι εναντίον Σκοτσέζων.
H παμπ «The Brazen Head», ανατολικά του κέντρου της πόλης, σε μια περιοχή με εργατικές
πολυκατοικίες, φαίνεται το πλέον κατάλληλο σημείο για απαντήσεις. Aσπρισμένη και σχετικά
περιποιημένη από την κύρια είσοδο, ασοβάντιστη από πίσω, με τεράστια γράφιτι που
εικονίζουν τους Γκρέιαμαν Σούνες, Γκόρντον Στράχαν, Πάολο Mαλντίνι, Mαραντόνα και...
Pουντ Γκούλιτ. Διαλέγουμε την πίσω πόρτα και βρισκόμαστε σε ένα ναό του ποδοσφαίρου, με
τους τοίχους, αλλά και τη θολωτή οροφή, επενδεδυμένους με φανέλες διαφόρων ευρωπαϊκών
ομάδων, έντονη ξινίλα μπίρας, σε ένα ημίφως που έπειτα από δύο, τρία ποτά σε κάνει να
αναρωτιέσαι αν εκεί έξω στον κόσμο είναι μία το μεσημέρι ή μία τα ξημερώματα. H συζήτηση
με τους οπαδούς της Σέλτικ δεν αργεί να ανάψει με θέμα -τι άλλο;- τις σχέσεις μίσους (!)
με τους αντιπάλους της Pέιντζερς. «Tο θέμα είναι κυρίως θρησκευτικό», μας αποκαλύπτει ο
Στίβεν. «Oι οπαδοί της Σέλτικ, όντας απόγονοι Iρλανδών μεταναστών, είναι καθολικοί, ενώ
αυτοί της Pέιντζερς προτεστάντες». Kουβέντα στην κουβέντα και χωρίς καλά καλά να το
καταλάβουμε, βρισκόμαστε στο γήπεδο! Σε εκτός έδρας αγώνα, μάλιστα, εναντίον της Πάτρικ
Θιστλ, σε μια εκρηκτική ατμόσφαιρα που έχουν δημιουργήσει οι οπαδοί και των δύο ομάδων.
Xωρίς, όμως, τις ακρότητες των ελληνικών γηπέδων, χωρίς φωτοβολίδες, καπνογόνα και...
ιπτάμενες καρέκλες. Tα συνθήματα φαίνεται, ωστόσο, να είναι ιδιαίτερα καυστικά, όπως
μπορούν να καταλάβουν ακόμα και δύο Έλληνες. «Πιάνουμε» σκόρπιους στίχους, όπως «I?ll
join the IRA» (θα προσχωρήσω στον IPA), «I fought you for 800 years, I?ll fight you for
800 more» (σας πολέμησα 800 χρόνια, θα σας πολεμήσω άλλα τόσα), αλλά και ουκ ολίγα
κοσμητικά επίθετα και... ερωτικές προτροπές για τη βασίλισσα την ίδια. Oι πιτσιρικάδες
πίσω μας είναι πρόθυμοι να εξηγήσουν στους αδαείς. Ξέρετε, τώρα, στους «δημοσιογράφους
από την Eλλάδα που γράφουν άρθρο για τη Σκοτία»:
― Kαι οι Iρλανδοί και οι Σκοτσέζοι θέλουν την ανεξαρτησία τους από την αγγλική κατοχή.
Έχουμε, δηλαδή, έναν κοινό σκοπό.
― Έχετε, δηλαδή, κι εσείς μεγάλες διαφορές με τους ¶γγλους;
Oι πιτσιρικάδες γουρλώνουν τα μάτια:
― Aν έχουμε λέει! Eίναι κατακτητές! Θεωρητικά, βέβαια, έχουμε το δικό μας Kοινοβούλιο,
αλλά στην πράξη δεν είναι τίποτα άλλο από ένα φερέφωνο του Λονδίνου.
H δεύτερη φορά που γουρλώνουν τα μάτια τους είναι όταν τους αποκαλύπτουμε τις συλλογικές
μας προτιμήσεις:
― Tιιι; Eίστε ο ένας Oλυμπιακός, ο άλλος Παναθηναϊκός και είστε φίλοι;
Tο τέλος της ημέρας βρίσκει Oλυμπιακούς, Παναθηναϊκούς, δεκάδες οπαδούς της Σέλτικ κι
έναν τύπο τυλιγμένο με τη σημαία της Παλαιστίνης όρθιους στην παμπ να ακούν -live- τον
εθνικό ύμνο της... Iρλανδίας. Kαταμεσίς στη Σκοτία. E, είναι σίγουρα τρελοί αυτοί οι...,
οι..., οι νησιώτες, τέλος πάντων!
HMEPA ΠEMΠTH (και τελευταία)
Tυπικά, είναι η πέμπτη -και τελευταία- μας ημέρα στη Σκοτία. Στην πραγματικότητα, η ώρα
είναι 04:50 και είναι ακόμα νύχτα κατάμαυρη. Στο χώρο στάθμευσης του αεροδρομίου της
Γλασκόβης, το άλλοτε κατακίτρινο Fabia είναι πλέον λευκό, παστό από όλο το αλάτι του
οδικού δικτύου της περιοχής. O Nτέιβιντ, απεσταλμένος της εδώ αντιπροσωπείας για την
παραλαβή του αυτοκινήτου, δε φαίνεται να πτοείται: «Έχω δει και χειρότερα», μας
καθυσυχάζει. «Kαι πώς ήταν το ταξίδι σας στη Σκοτία;» «Yπέροχο. Έχετε μια πολύ ωραία
χώρα. Aς ελπίσουμε ότι θα καταφέρουμε να ξανάρθουμε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα».
«Mην ανησυχείτε γι? αυτό», απαντά ο Nτέιβιντ. «Όπως λέει κι ένα παλιό σκoτσέζικο ρητό:
?Your feet will bring you to where your heart is?»._ N. K.
Skoda Fabia RS
Highlands Express
Kάποτε υπήρχε μια έντυπη διαφήμιση της VW που απεικόνιζε το Γιέτι, ένα εξωγήινο
διαστημόπλοιο, το τέρας του Λοχ Νες και ένα Golf Diesel σε πρατήριο καυσίμων με το
σχόλιο: «Mερικές πολύ σπάνιες εικόνες». O ίδιος κινητήρας είναι αυτός που «φοράει» το
Fabia RS και, κατόπιν 1.000+ μιλίων στη Σκοτία, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι οι
Γερμανοί δεν υπερέβαλαν! Eξωγήινους δεν είδαμε, ούτε βέβαια τη Nέσι, όμως το βενζινάδικο
το επισκεφτήκαμε μία και μοναδική φορά!
Oι αρετές του Fabia, το οποίο στην Eλλάδα θα χαρακτηριζόταν στην καλύτερη περίπτωση
«ταξί» (ήταν και το κίτρινο χρώμα, βλέπετε), δεν περιορίζονταν στη χαμηλή κατανάλωση. Aν
οι 5.000 σ.α.λ. δεν ήταν ήδη στην κόκκινη περιοχή του στροφομέτρου, δύσκολα θα
καταλάβαινε κανείς ότι πρόκειται για κινητήρα πετρελαίου, ο οποίος εντυπωσιάζει τόσο με
τη ροπή του (31,6 χλγμ./1.900 σ.α.λ.) όσο και με τη δύναμή του (130 ίπποι/4.000 σ.α.λ).
Xάρη στην υπερτροφοδότηση, το σύνολο των 1.896 κ.εκ. επιταχύνει με χαρακτηριστική άνεση
με όποια σχέση στο 6τάχυτο κιβώτιο, αφήνει λάστιχο στο δρόμο στην εκκίνηση από στάση
(0-100 χλμ./ώρα σε 9,6 δλ., σύμφωνα με τον κατασκευαστή), ενώ και η τελική των 204
χλμ./ώρα μάλλον εύκολη στην επίτευξή της φαίνεται (αυτό μένει να το επιβεβαιώσουν οι
κλήσεις!).
Eύκολο και ουδέτερο στην οδήγηση, με αναρτήσεις που προσφέρουν έναν καλό συνδυασμό άνεσης
και ελέγχου του αμαξώματος, το Fabia RS ήταν ό,τι καλύτερο για την ειδική αποστολή μας.
Kαταβρόχθισε τα χιλιόμετρα (συγγνώμη, μίλια) χωρίς να κουράσει, προσφέροντας, παράλληλα,
και συγκινήσεις στους επαρχιακούς δρόμους της Σκοτίας, εκεί όπου οι κάμερες ταχύτητας
αποτελούν -ευτυχώς- είδος προς εξαφάνιση.
AΞIZEI NA EΠIΣKEΦΘEITE:
? To ¶ιλ οβ Σκάι
? Tο Eδιμβούργο
? Tα δεκάδες αποστακτήρια ουίσκι (www.scotchwhisky.net)
? To Φορτ Γουίλιαμ
? Tο κάστρο Έιλαν Nτόναν (www.castles.org)
? Tην ιστοσελίδα www.freescotland.com
? Tην «πρωτεύουσα των Xάιλαντς», Iνβερνές
? Tο πάρκο Highland Wildlife Park (highlandwildlifepark.org)
ΞEPATE OTI:
? H Σκοτία έχει έκταση 77.097 τ.χλμ. και 5 εκατομμύρια κατοίκους.
? H Σκοτία περιλαμβάνει 787 νησιά από τα οποία μόνο τα 62 είναι μεγαλύτερα των 8 τ.χλμ.
? Tα Xάιλαντς έχουν έκταση 26.484 τ.χλμ. και 209.000 κατοίκους.
? Tο οδικό δίκτυο των Xάιλαντς έχει μήκος 8.590 χλμ.
? H Σκοτία απέκτησε το 1999 αυτόνομο Kοινοβούλιο, έπειτα από 292 χρόνια.
? Tο αυθεντικό κιλτ αποτελείται από 7,5 μέτρα ύφασμα.
? Kάθε οικογένεια (clan) έχει τα δικά της χρώματα στα κιλτ.
? H σημαία της Σκοτίας απεικονίζει το σταυρό του Aγ. Aνδρέα.
? Tο εθνικό φαγητό είναι το haggis, ένα έδεσμα από εντόσθια αρνιού.
Δύο «δημοσιογράφοι από την Eλλάδα που γράφουν άρθρο για τη Σκοτία» αντιμετωπίζονται
ιδιαίτερα φιλικά από όλους τους ανθρώπους εκεί, οι οποίοι δείχνουν πρόθυμοι να σου πουν
για τη ζωή τους, για την πατρίδα τους και κάνα δυο μπινελίκια για τη βασίλισσα.
«O Σκoτσέζος δηλώνει την υπερηφάνειά του για την καταγωγή του και τιμά τις παραδόσεις και
τους προγόνους του, φορώντας το κιλτ. Eγώ, για παράδειγμα, δεν έχω φορέσει ποτέ
παντελόνια!», δηλώνει καμαρώνοντας ο Tζιμ από το Iνβερνές.